Հայերը պատրաստել են նաև տիկնիկներ, որոնք կապված են եղել  անձրևի և երաշտի հետ: Տարբեր գավառներում նրանք տարբեր անվանումներ ունեին, բայց ամենատարածված տարբերակը Նուրին  էր կամ Անձրևի հարսը  (Թերափ,Խուճուրուրուկ, Չիչի մամա, Մամա չթթիկ, Չամչա խաթուն, Ալլապիտիկ և այլն) :Նուրին երաշտի ժամանակ հայ գյուղացու միակ փրկությունն էր: Նա հայտնվում էր Ծաղկազարդ տոնին և երաշտ եղած ժամանակ: ժողովրդական պատկերացումների համաձայն` Նուրին սիրունիկ էր ու խատուտիկ, ծաղկազարդ ու գեղեցիկ: Նուրիի աչքերից էին ծնվում շաղն ու ցողը, անձրևի կաթիլները: Նա բարեսիրտ է ու գթառատ: Երբ մարդ ու անասուն տառապում են ջրի սակավությունից, Նուրին արտասվում է և նրա արցունքներով թրջված հողն ու արտերը կենդանանում են, ծիլ ու ծաղիկ տալիս տալիս: Նուրիի շապիկը լուսակերտ էր ու նկարազարդ, իսկ նրա մեջքի գոտին ծիածանն էր: Հայոց բոլոր գավառներում աղջիկների ու տղաների խմբերը ցախավելից կամ փայտից էին պատրաստում Նուրիին: Այն կնոջ կերպարանքով էր, գունավոր գոտիով, լաչակով, դեմքը` սպիտակ լաթով, աչք-ունքով, քիթ-բերանով: Նուրիի գլխին ծաղկեպսակ էին դնում  և ամբողջությամբ զարդարում ծաղիկներով: Աղջիկ երեխաները` հին շորեր հագած, երգելով ու պարելով, պտտեցնում էին Նուրին տուն առ տուն և տիկնիկի համար ալյուր, ձու և այլ մթերքներ հավաքում: Պատուհաններից ու դռներից անընդհատ ջուր էին լցնում Նուրիի վրա: Երեխաները հավաքած բարիքներով  կամ խնջույք էին անում կամ էլ վաճառում էին դրանք և ստացած փողերով դարբնին պատվիրում էին մետաղյա  մի տիկնիկ պատրաստել, որը թողնում էին գյուղի սրբավայրում: Նուրիին ուղեկցող ծեսը կարևոր էր հայ գյուղացու համար: Նույնիսկ մեր օրերում այն չի մոռացվել և գործում է որոշ գյուղերում:
Աղջիկների համար հատուկ հետաքրքրություն էին  ներկայացնում այն տիկնիկները, որոնք հարսանիքից մի քանի օր առաջ թաքուն պատրաստում էր հարսնացուի տատիկը կամ մայրը: Տիկնիկը օժիտի բաղկացուցիչ մասն էր կազմում: Այն հաճախ ունենում էր հղի կնոջ տեսք, մեկ կամ 2 ոտքով: Վերջիններս պատրաստում էին եղջյուրից: Քանի որ տիկնիկը թաքուն էին պատրաստում, ասում էին, թե իբր այն փեսացուի տան աղջիկ անդամներից մեկի համար էր: Օժիտը տանելուց հետո ևս աշխատում էին այն թաքուն պահել` չար աչքից հեռու: Այն ոչ մեկի ցույց չէին տալիս և պահում էին անկողնու ծալքերում: Տիկնիկի տիրուհին շատ զգույշ էր վարվում նրա հետ, հանում էր, գուրգուրում, զրուցում հետը: Այն փոխանցվում էր մորից  ավագ աղջկան: Տիկնիկը հարսնացուի համար խորհրդատու և զրուցակից էր հանդիսանում: Այս ծիսական տիկնիկի պատրաստման ժամանակ հետևում էին, որ ամեն ինչ «տեղը տեղին» լինի` ձեռքերն ու ոտքերը, աչքերը, հոնքերը, քիթը, շորերը: Ժողովրդական պատկերացումների համաձայն, եթե տիկնիկն ունի աչքեր, քիթ ու բերան, ապա նա շնչավոր, կենդանի էակ է: Հայկական բանահյուսության մեջ տեսնում ենք, որ,  պատկերացումների համաձայն, փայտե տիկնիկները կարող էին կենդանանալ և օգնել իրենց տերերին: Երբ երիտասարդ ընտանիքն առանձնանում էր իր գերդաստանից, հարսն անպայման իր հետ վերցնում էր այս տիկնիկին:

Мойдодыр читать

Одеяло
Убежало,

Улетела простыня,

И подушка,

Как лягушка,

Ускакала от меня.

Я за свечку,

Свечка — в печку!

Та — бежать

И вприпрыжку

Под кровать!

Я хочу напиться чаю,

К самовару подбегаю,

А пузатый от меня,

Убежал, как от огня.

Что такое,

Что случилось?

Отчего же

Всё кругом

Завертелось,

Закружилось

И помчалось колесом?

Утюги за сапогами,

Сапоги за пирогами,

Пироги за утюгами,

Кочерга за кушаком —

Всё вертится,

И кружится,

И несётся кувырком.

Вдруг из маминой из спальни,

Кривоногий и хромой,

Выбегает умывальник

И качает головой:

«Ах ты, гадкий, ах ты, грязный,

Неумытый поросёнок!

Ты чернее трубочиста,

Полюбуйся на себя:

У тебя на шее вакса,

У тебя под носом клякса,

У тебя такие руки,

Что сбежали даже брюки,

Даже брюки, даже брюки

Убежали от тебя.

Рано утром на рассвете

Умываются котята,

И мышата, и утята,

И жучки, и паучки.

Ты один не умывался

И грязнулею остался,

И сбежали от грязнули

И чулки и башмаки.

Я — Великий Умывальник,

Знаменитый Мойдодыр,

Умывальников Начальник

И мочалок Командир!

Если топну я ногою,

Позову моих солдат,

В эту комнату толпою

Умывальники влетят,

И залают, и завоют,

И ногами застучат,

И тебе головомойку,

Неумытому, дадут —

Прямо в Мойку,

Прямо в Мойку

С головою окунут!»

Он ударил в медный таз

И вскричал: «Кара-барас!»

И сейчас же щетки, щетки

Затрещали, как трещотки,

И давай меня тереть,

Приговаривать:

«Моем, моем трубочиста

Чисто, чисто, чисто, чисто!

Будет, будет трубочист

Чист, чист, чист, чист!»

Тут и мыло подскочило

И вцепилось в волоса,

И юлило, и мылило,

И кусало, как оса.

А от бешеной мочалки

Я помчался, как от палки,

А она за мной, за мной

По Садовой, по Сенной.

Я к Таврическому саду,

Перепрыгнул чрез ограду,

А она за мною мчится

И кусает, как волчица.

Вдруг навстречу мой хороший,

Мой любимый Крокодил.

Он с Тотошей и Кокошей

По аллее проходил.

И мочалку, словно галку,

Словно галку, проглотил.

А потом как зарычит

На меня,

Как ногами застучит

На меня:

«Уходи-ка ты домой,

Говорит,

Да лицо своё умой,

Говорит,

А не то, как налечу,

Говорит,

Растопчу и проглочу!»

Говорит.

Как пустился я по улице бежать,

Прибежал я к умывальнику опять.

Мылом, мылом

Мылом, мылом

Умывался без конца,

Смыл и ваксу

И чернила

С неумытого лица.

И сейчас же брюки, брюки

Так и прыгнули мне в руки.

А за ними пирожок:

«Ну-ка, съешь меня, дружок!»

А за ним и бутерброд:

Подбежал — и прямо в рот!

Вот и книжка воротилась,

Воротилася тетрадь,

И грамматика пустилась

С арифметикой плясать.

Тут Великий Умывальник,

Знаменитый Мойдодыр,

Умывальников Начальник

И мочалок Командир,

Подбежал ко мне, танцуя,

И, целуя, говорил:

«Вот теперь тебя люблю я,

Вот теперь тебя хвалю я!

Наконец-то ты, грязнуля,

Мойдодыру угодил!»

Надо, надо умываться

По утрам и вечерам,

А нечистым

Трубочистам —

Стыд и срам!

Стыд и срам!

Да здравствует мыло душистое,

И полотенце пушистое,

И зубной порошок,

И густой гребешок!

Давайте же мыться, плескаться,

Купаться, нырять, кувыркаться

В ушате, в корыте, в лохани,

В реке, в ручейке, в океане, —

И в ванне, и в бане,

Всегда и везде —

Вечная слава воде!