Ադամանդներն ունեն մշակման «դասական եղանակ»։ Եվ դա պատահական չէ։ Թանկարժեք քարերն այնպես պետք Է մշակվեն, որ նրանց մեջ թափանցող լույսի մեծ մասը «դուրս չգա» քարից, այլ բեկվի նիստերում և վերադառնա։

Կա ադամանդների մշակման երկու հիմնական եղանակ՝ ուղղակի ադամանդի երեսակում և վարդաձև երեսակում։

Մշակման առաջին ձևի կիրառման դեպքում ադամանդը երեսակվում է երկու բազմանիստ բուրգերի (ինչպես ամբողջական, այնպես էլ հատած) տեսքով։ Այդ բուրգերը հանդես են գալիս որպես հիմք։ Բուրգերի գագաթի և պավիլիոնի երեսակները դասավորված են մի քանի շարքով։ Ավելի տարածված Է դրանց եռաշարք դասավորությունը։

Լրիվ երեսակման դեպքում ադամանդը սովորաբար ունենում է 57 երեսակ, իսկ ավելի պարզ երեսակման դեպքում՝ 17.2։ Վերջինս կիրառվում Է հատկապես փոքր ադամանդների մշակման դեպքում։

Վարդաձև երեսակված ադամանդն առանձնանում Է հարթ հիմքով, քարի ներքևի մասը բաղկացած Է մանր եռանկյուն եզրահատածներից։ Հայտնի ադամանդներից հենց վարդաձև է երեսակված «Օռլով» ալմաստը։ Ի դեպ՝ վարդաձև երեսակված ադամանդը ճիշտ է ալմաստ անվանել։

Լինում է, չի լինում, մի այգեպան է լինում: Այդ այգեպանը տնկում է մի եղևնի, բայց նա չի սիրում լացկաններին: Մի անգամ մի բարդի եղևնուց մեծ է լինում, և փակում է արևի ճառագայթները, իսկ եղևնին պետք է մեծանա, եղևնին ասում է:

-Բարդի! կարող ես քո ճյուղերը այնկոմ տանել, ես էլ եմ ուզում մեծանալ:

Բարդին մի քըմծիծաղ է տալիս և ասում:

-Դու չես կարող մեծանալ իմ չափ, ես շատ մեծ եմ, իսկ դու շատ փոքր ես:

Եղևնին սկսում է լացել, որովհետև նրա վրա արևի շողերը չեն գալիս: Բարդին թեքվում է և բղավում:

-Ինչ՞ու ես լաց լինում:

Եղևնին ասում է:

դու ինձ չես թողում մեծանալ, քո ճյուղերը շատ մեծ են:

Սկսում է աշնուը, բարդու տերևները թափվում են, նա սկսում է մրսել, իսկ եղևնին դեռ կանաչ է: Բարդին խնդրում էր եղևնուն:

-Եղևնի, կարող ես գրկել իմ փչակը, թեչե ես կմեռնեմ:

Եղևնին ասում է:

-Որ ես քեզ խնդրում էի ճյուղերդ այնկոմ տանել, դու չեիր տանում: Որ ես լալիս էի, դու ինձ չեիր խղճում: Բայց ես քո նման չար չեմ, ես քեզ կօգնեմ, -Եվ նա գրկում է իր փչակը:

Խնձորն, խնձորենու պտուղն է, որը երկիր մոլորակի ամենատարեց բնակիչներից է։ Այն հայտնի է դարձել մարդուն ավելի վաղ, քան մյուս բերքատու ծառերը։ Խնձորենու հայրենիքը համարվում է Կենտրոնական Ասիան։ Մեծ տարածում է գտել տնային խնձորենին։ Ներկայումս գոյություն ունեն խնձորենիների բազում տեսակներ, որոնք աճում են տարբեր կլիմայական պայմաններում։

Խնձորենու պտուղը՝ խնձորը հարուստ է կալիումով, կալցիումով, ֆոսֆորով, նատրիումով, երկաթով, մոլիբդենով, ցինկով, բարիումով։ Այն հիմնականում օգտագործվում է թարմ վիճակում, շատերի սեղաններին աղանդերի անբաժան մասն է։ Խնձորը նաև մեծ տարածում ունի տարատեսակ ուտեստների մեջ։ Կարելի է 50-ից ավել ճաշատեսակ թվել, որոնք պատրաստվում են խնձորով։