Ես չեմ տեղափոխվելու մայր դպրոց, բայց ես կգրեմ այս պատումը։ Մայր դպրոցում, մեզ մի փոքր անսովոր կլինի, որովհետև անյտեղ ամենինչ տարբեր է, Օրինակ՝ դասարանները։ Տարածքը շատ մեծ է, նաև այնտեղ կա մեծ ֆուտբոլի դաշտ, որպեսզի մենք խաղանք։ Ես այնտեղ ունեմ ընկերներ, բայց Ես կարող եմ ծանոթանալ մեծ մասի հետ։ Ես հրաժեշտ կտամ իմ ընկերներին, քանի որ ես գնալու եմ սովորական դպրոց։

Իմ ընկեր ուսուցիչը դա Ընկեր Լյովան է։ Ես նրա հետ մեկ-մեկ կատակներ էմ անում և խոսում։ Ընկեր Լյովան ամենաշատը սիրում է ինձ և Վահանին։ Երբ մենք ինչ որ բան սխալ ենք անում Ընկեր Լյովան մեզ ամենինչ բացատրում է։ Ես սիրում եմ ևնկեր Լյովաին նրա համար, որ նա մեզ սովորացնում է շատ կարևոր առարկա, որը որ քո կյանքի ապագայում պետք կգա։

1․ Նա կոլոտ է, շատ է սիրում խաղալ ֆուտբոլ և նա ունի շատ լավ բնավորություն։

2․ Նա իմ հասակի է, նա սիրում է հեռախոսաին խաղեր խաղալ, ունի նարնջագույն մազեր և կապույտ աչքեր։

3․ Նա բարձրահասակ է, շատ է կռվում և ունի սեվ մազեր և աջքեր, Նա նաև ունի ընկերներ։

Մի անգամ Հռոմից դեպի Բոլոնիա ուղևորվող գնացք մտավ մի կատու:
Ընդհանրապես գնացքներում կատուներ այնքան էլ հազվադեպ չեն հանդիպում։ Ճիշտ է,
նրանք հիմնականում նստում են զամբյուղի կամ տուփերի մեջ, որոնք ծակծկում են, որ կատուները չխեղդվեն: Գնացքներում երբեմն նույնիսկ թափառաշրջիկ կատուներ են հանդիպում, և
կատուներ, որոնք ոչ մեկինը չեն, ինչպես նաև մկներ որոնելու համար պատահաբար այստեղ
մտած կատուներ… Բայց այս կատուն, ում մասին պատմում եմ, իսկական ճանապարհորդ էր և
միանգամայն ինքնուրույն էր ուղևորվում:
Նրա ուսից փաստաբանի պայուսակի նման սև պայուսակ էր կախված, բայց նա, այնուամենայնիվ, ոչ թե փաստաբան էր, այլ՝ կատու: Նա քթին ակնոց էր դրել, ինչպես կարճատես
հաշվետարը, բայց հաշվետար չէր և հիանալի տեսողություն ուներ: Նա հանրահայտ
դերասանների նման խիստ նորաձև վերարկու էր հագել և խիստ նորաձև գլխարկ դրել, բայց ոչ
թե դերասան էր, այլ՝ կատու։
Նա մտավ առաջին կարգի խցիկ և նստեց ազատ տեղում՝ պատուհանի մոտ: Խցիկում
արդեն այլ ուղևորներ կային նստած: Մի սինյորա, ով գնում էր Արեցցո՝ այցելելու քրոջը,
հարգարժան մի պարոն, ով գործերով Բոլոնյա էր գնում և մի երիտասարդը, ով գնում էր չգիտես
թե ուր։
Կատվի հայտնվելը որոշակի աշխուժություն մտցրեց ուղևորների մեջ։
Սինյորան ասաց.
– Ի՞նչ հրաշալի կատու է։ Փի՜սի-փի՜սի-փի՜սի… Դու մեծի նման բոլորովին մենակ ես
ճանապարհորդում, հա՞…
Հարգարժան պարոնն ասաց.
– Հուսանք, որ նրա վրա լվեր չկան։
– Մի՞թե չեք տեսնում, թե որքան մաքուր է,- նկատեց սինյորան։
– Հուսանք… Բայց, հարգարժան սինյորա, ի դեպ ես ալերգիա ունեմ կատուներից: Հուսանք,
որ գրիպ չեմ հիվանդանա:
– Բայց չէ՞, որ նա գրիպով հիվանդ չէ, ի՞նչից եք վախենում։
– Ինձ, հարգարժան սինյորա, վարակում են նույնիսկ նրանք, ովքեր հիվանդ չեն։
– Փի՜սի-փի՜սի-փի՜սի… Դու երևի քո տիրուհու համա՞ր ես տեղ պահել, հա՞։
– Մյա՜ու։
86
– Ի՞նչ հաճելի ձայն ունի։ Հետաքրքիր է, թե ի՞նչ ասաց։
Այստեղ առաջին անգամ խոսեց երիտասարդը.
– Նա ասաց, որ տիրուհի չունի, որ ինքը միանգամայն ազատ կատու է և, բացի այդ,
արքայական ծագում ունի։
– Ի՞նչ հետաքրքիր է։
– Ավելի ճիշտ կլիներ ասել՝ թափառաշրջիկ կատու է,- անբարյացակամորեն նկատեց
հարգարժան պարոնը:- Հուսանք, որ ինձ մոտ կապույտ հազ չի սկսվի:
– Կապույտ հա՞զ,- զարմացավ սինյորան,- բայց կատուները կապույտ հազով չեն
հիվանդանում:
– Ես, հարգարժան սինյորա, մանուկ ժամանակ այդ հիվանդությամբ չեմ վարակվել։ Իսկ
դուք պիտի իմանայիք, որ մեծերի համար այն ավելի վտանգավոր է:
Այդ ժամանակ գնացքը շարժվեց, և խցիկ մտավ հսկիչը։
– Ձեր տոմսերը, պարոնա՛յք։
Սինյորան բացեց պայուսակը.
– Ա՜խ, ո՞րտեղ եմ ես դրել այդ տոմսը… Սպասե՛ք, գուցե այստե՞ղ է… Այո՛, այո՛, փա՜ռք
Աստծու:
– Շնորհակալ եմ, սինյո՛րա, իսկ կատվի՞նը։
– Բայց դա իմ կատուն չէ։
– Ուրեմն ձե՞րն է, պարո՛ն։
– Էդ էր մնացել պակաս,- բարկացավ հարգարժան պարոնը,- տանել չեմ կարողանում
կատուներին։ Նրանցից իմ ճնշումը բարձրանում է:
– Գիտե՛ք, նա իմն էլ չէ,– ասաց երիտասարդը,– նա ինքնուրույն է ճանապարհորդում:
– Բայց նա պիտի որ տոմս ունենա։
– Մի՛ արթնացրեք նրան, նա այնքա՜ն քաղցր է քնած։ Այնքա՜ն լավն է, տեսեք՝ ինչ գեղեցիկ
մռութիկ ունի։
– Ինչպիսին էլ լինի նրա մռութը, բայց ես պետք է նրա տոմսը դակեմ։
– Փի՜սի-փի՜սի-փի՜սի,- ձայն տվեց սինյորան։- Կատվի՛կ, սիրելի կատվիկ, արթնացի՛ր,
տե՛ս, թե ով է եկել…
Կատուն բացեց սկզբում մի աչքը, հետո՝ մյուսը և ասաց.
– Մյա՜ու, մյա՜ու։
87
– Դեռ դժգոհում է,– փնթփնթաց հարգարժան պարոնը: Գրողը տանի, նրան հավանաբար
ննջախցիկ է պետք…
– Ոչ մի նման բան,– բացատրեց երիտասարդը,– նա ասաց. «Ներեցե՛ք, ես ննջել էի…»:
– Ննջել էիր, հա՞։
– Հա՛, երևում է նա սիրում է նրբաճաշակ ոճով խոսել։
– Մյա՜ու, մյա՜ու,- նորից խոսեց կատուն:
– Իսկ հիմա ի՞նչ ասաց,- հետաքրքրվեց սինյորան։
– Ասաց. «Խնդրե՛մ, ահա՛ իմ տոմսը»,- թարգմանեց երիտասարդը:
– Իսկ դուք ինչպես հարկն է ստուգեք,- հսկիչին խորհուրդ տվեց հարգարժան պարոնը,- թե
չէ լինում են նաև այնպիսի անամոթ ուղևորներ, որոնք երկրորդ կարգի տոմսով առաջին կարգով
են երթևեկում։
– Տոմսը կարգին է, սինյո՛ր։
– Մյա՜ու, մյա՜ու,- բարձրաձայն խոսեց կատուն:
– Նա ասաց,- բացատրեց երիտասարդը,- որ թերևս պետք է նեղանար ձեզանից ձեր
դիտողությունների համար, բայց չի անում՝ հարգելով ձեր ճերմակ մազերը։
– Ճերմակ մազե՞ր, բայց ես մազ չունեմ, ես ճաղատ եմ:
– Մյա՜ու, մյա՜ու։
– Նա ասում է, որ շատ լավ է տեսնում, բայց եթե մազեր ունենայիք, դրանք ճերմակ կլինեին։
Սինյորան հոգոց հանեց.
– Կեցցե՛ք, որ հասկանում եք կատուների լեզուն։ Դա ինչպե՞ս է ձեզ հաջողվում։
– Դա դժվար չէ։ Պետք է պարզապես շատ ուշադիր լինել։
– Մյա՜ու, մյա՜ու։
– Ո՞րքան կարելի է շատախոսել,- փնփնթաց հարգարժան պարոնը,- մի րոպե անգամ չի
կարողանում լռել։
– Իսկ հիմա՞ ինչ ասաց, ի՞նչ ասաց,- նորից խոսեց սինյորան:
– Նա հարցրեց՝ թույլ չէի՞ք տա ծխել,- թարգմանեց երիտասարդը:
– Այո, իհա՛րկե, իհա՛րկե։ Վա՜յ, տեսե՛ք, նա ինձ էլ է ծխախոտ առաջարկում։ Իսկական
ծխողի նման։
– Եթե ծխում է, ուրեմն հենց ծխող է որ կա,- փնթփնթաց հարգարժան պարոնը։- Ձեր
կարծիքով նա առյուծների որսո՞րդ պիտի լիներ, ինչ է։
– Մյա՜ու, մյա՜ու։
88
– Նա ասաց՝ «Ի՜նչ լավ եղանակ է այսօր։ Իսկ երեկ այնքան գորշ օր էր: Հուսանք, որ վաղն էլ
այսօրվա պես լավ եղանակ կլինի: Դուք հեռո՞ւ եք գնում, սինյորներ։ Իսկ ես Վենետիկ եմ գնում
ընտանեկան գործերով»:

Առաջին ավարտ
Պարզվեց՝ երիտասարդը, որը չգիտես, թե ուր էր գնում, որովայնախոս էր, ձեռնածու և
աճպարար, և այս ամենը նրա սարքած գործերն էին:

Եկրորդ ավարտ
Պարզվեց, որ նա ամենևին էլ իսկական կատու չէր, այլ՝ ռոբոտ. շատ թանկարժեք, շքեղ
խաղալիք, որը վաճառքի կհանվի միայն Նոր տարուց առաջ:

Երրորդ ավարտ
Այսպիսի կատու, իհարկե, չկա և երբեք էլ չի եղել: Բայց ի՜նչ հրաշալի կլիներ, եթե մենք
երբևիցե իրականում սովորեինք խոսել կենդանիների հետ: Եթե ոչ բոլորի, ապա գոնե
կատուների հետ:

Չորորդ ավարտ
Կատվին և մարդուն ավելացավ մի ուրիշ տարօրինակ կատու, որին նրանք չէին ճանաչում։ նրանք որոշեցին նրան հարցեր տալ, և այդ հարցերից մեկը՝ թե ինչպես գտնեն ճիշտ ճանապարհը։ Կատուն օգնեց նրանց, նրանք ընկերացան, և շարունակեցին ճամփորդել։

Իմ սիրած գույնը դա սպիտակն և սևն է։ Սպիիտակը բարության խորհրդանիշն է, իսկ սևը հանդարտությանը։ Սպիտակ է ձյունը, որը ես շատ սիրում եմ։ Սովորաբար իմ հագուստը սև գույնի է լինում։ Ես շատ եմ սիրում այս գույները, որովհետև նրանք իրար ընկերներ են (Իրար միշտ սազում են):

Ապրիլի 9-ին՝ ժամը 17:00-ին, 2023 թվականի Սուրբ Զատիկն էր։ Զատիկին մենք խաղում էինք ձվերով և մեր զարմիկների հետ։ Ես, քույրս և զարմիկներս նույնպես ֆուտբոլ, բասկետբոլ և վոլեյբոլ էինք խաղում։ Շատ զվարճալի էր։ Մենք կերանք մի քիչ բրինձ, շատ ձուկ և ձու: Մի քիչ կոլա, պեպսի ու օղի խմեցինք։ Մենք նաև խաղացինք մեր շների հետ: Ես սիրում եմ Զատիկը։

Գիտեք որ գարուն է արդեն, բնությունը ծաղկում է, թռչյունները ետ են գալիս տաք երկրներից և կենդանիները դուրս են գալիս իրենց որջերից։ Երեխաները դուրս են գալիս խաղալու և զվարճանալու։ Մարդիկ սկսում են շատ ճամփորդհել այս գեղեցիկ եղանակին։ Մեղուները նեկտար են հավաքում ծաղիկների վրաից, ծառերը բողբոջում են և առվակները հալչում և նորից ջուր են դառնում։